De reis naar Cherbourg

Het is donderdag morgen, we zijn klaar voor vertrek. Voor de twaalfde keer controleren we of we alles hebben gedaan, volgens ons is dat zo. Om 6.50 uur rollen de wielen van de motor de eerste meters weg van de lange reis die voor ons ligt. Ik ben net op weg en loop alles nog eens na en bedenk dan opeens dat ik iets heel belangrijks vergeten ben. Ik draai de motor en rijdt terug. Eenmaal weer thuis laat ik Thea opstappen en gaan we op weg. De reis verloopt voorspoedig en ik bedenk onderweg, dan krijg ik namelijk altijd de meest diepzinnige gedachten, dat deze reis eigenlijk symbolisch voor het leven. We krijgen milde regenbuitjes, harde regenbuien, files, maar het meest zon, blauwe luchten en prachtige vergezichten. De motor loopt niet als een naaimachientje, waar ik wel blij mee ben, want waar kom je met een naaimachine? Na een paar stops om te tanken en de houten kont even te ontlasten, komen we in Amiens aan. We krijgen de sleutel van een kamer op de eerste verdieping. Als ik op het punt sta om de sleutel in het slot te steken, hoor ik gejammer op de kamer. Er wordt een vrouw, of kind mishandelt schiet het door mijn hoofd. Ik ram de sleutel in het slot en smijt de deur, voor het verrassingseffect, hard open. Daar ligt een stel op bed, hij heeft zijn sleutel ook in een passend gaatje gestoken. Ze kijken verrast en ik wil even uitleggen wat er aan de hand is, maar Thea zegt me dat dat niet nodig is. Dus na een gemeend sorry, trek ik de deur weer dicht en gaan we naar de receptie om de sleutel van een kamer te vragen die vrij is, dat lukt. We hebben daarna in een winkelcentrum, dat we vlakbij ons hotel troffen, heerlijk gegeten. Terug naar het hotel, nog even lezen en slapen in een voortreffelijk bed. Morgen het tweede stuk naar Cherbourg.
's Nachts word ik wakker en hoor ik een kind jammeren! Daar trap ik niet weer in denk, ik draai me om en rijd alvast in mijn droom naar Cherbourg.
De volgende dag stappen we na een heerlijk ontbijt op de motor. Ik moet eerlijk zeggen dat ik 's nachts nog wel een keer vanuit mijn raam heb gekeken of mijn motor er nog stond, gelukkig wel. De navigator blijkt goud waard, hij wijst ons de weg en soms is die knap ingewikkeld als je een paar keer snel achter elkaar de ene weg af moet, de volgende weer op voor anderhalve kilometer, dan weer er af, etc. We hebben de hele dag een strak blauwe lucht, het is een heerlijke tocht. Eenmaal bij een benzinepompstation vergeet ik bijna af te rekenen, maar gelukkig komen ze heel rustig naar ons toe, we kwamen net terug van een sanitaire stop, om ons daar op te wijzen, want Fransen zijn over het algemeen heel rustige mensen, echt waar. We komen veel te vroeg bij de haven, waardoor we de tijd lezend door brengen totdat we aan boord kunnen. Eenmaal aan boord stoot een oudere Spaanse Montegrijn de spiegel van mijn motor, gelukkig kon ik die er zo weer op bevestigen. Eenmaal in de hut, douchen, omkleden en een hapje eten. We worden vanaf de tafel naast ons aangesproken door een andere Nederlander, die we allebei niet erg vertrouwen en dus wat uit de weg gaan. We hebben een hut met een stapelbed, zonder trapje. Het is 's nacht dus een hele klauterpartij als je naar het toilet moet, dat gaat Thea niet echt gemakkelijk af. Ze heeft me 's nachts nog geroepen, bungelend aan het bovenbed en steun zoekend voor haar voeten. Als ik wakker was geworden, had ik haar echt wel geholpen. Vanmorgen verkwikt opgestaan, lekker ontbeten. Om 12.30 uur komen we aan in Rosslare in Ierland en gaan we aan de linkerkant van de weg op weg naar Dublin, ca. 200 km. Tot dan.