Van Killarney naar Enniskillen

Mijn laatste verslag is alweer van een tijd geleden, dat komt lieve lezers door alle doldwaze avonturen die we hier meemaken, maar ik zal proberen de highlights te reproduceren. Killarney viel zwaar tegen, doodat het de hele dag regende en er over de Ring of Kerry een nevel hing die je het zicht ontnam, maar wel zorgde dat je doorweekt raakte. Dus een van onze grootste wensen verviel. Killarney is een piepklein stadje, als je piep zegt ben je alweer doorheen, je kunt je dus wel voorstellen dat wij er voor waakten om piep te zeggen, minder voorzichtige toeristen piepten wel, die zag je dan ook niet meer, die waren, om in vaktermen te spreken, er tussen uit gepiept. We waren blij dat we uit Killarney mochten vertrekken. vervolgens reden we door De Burren, bergachtig gebied, met schitterende vergezichten, maar je kunt nergens stoppen om een mooi plaatje te schieten, want de wegen in Ierland verschillen enorm met onze wegen. Een B-weg waar je in Nederland hooguit 60 km op mag rijden, is in Ierland de hoofdverbinding tussen grote steden waarop je 100 km mag, bedenk daarbij dat de wegen niet vlak zijn, maar glooiend en bochtig, dan snap je vast wel dat 50 á 60 km hard zat was voor mij. De Ieren hebben zelf een heel ander oordeel over hoe snel je over zo'n weg kan, een stuk sneller als ik, dat kan ik je wel vertellen. Toch kwamen we elke keer in goede gezondheid op de plek waar we moesten zijn, na in Ballyvaughan in B & B Meadowfield. leuke plek waar we goed hebben geslapen en een heerlijk Irish Breakfast hebben gehad, compleet met saucesses, bacon, scrambled eggs en black pudding, oftewel, bloedworst. Hierna vertrokken richting Mayo, naar Hanneke, een vriendin van onze Judith, die zich daar heeft gevestigd als dierenarts. We waren net op weg, ik reed op topsnelheid, 60 km dus, toen ik de motor onder me weg volde glijden, ik was het contakt met de weg compleet kwijt, doordat er een breed spoor van stront en klei op de weg lag. Ik remde niet en probeerde de glijdende motor met rustige stuurcorrecties op te vangen, maar het slingeren werd steeds heviger. Voor mijn geestesoog zag ik ons al over de weg glijden. ineens had ik de motor weer onder controle en dan sta je jezelf pas toe om te schrikken, nou dat heb ik gedaan, ik had de bevers goed in de kuiten, overal eigenlijk en zo blij dat het goed was gegaan. je kunt niet even stoppen, dat is dan ook weer levensgevaarlijk, maar zo gauw de situatie het toeliet zijn we een kop koffie gaan drinken.Thea was helemaal niet bang geweest vertelde ze, ze dacht: "Ton lost dat wel op!" Wat een schat hé. Bij Hanneke hebben we oude Keltische begraafplaatsen bezocht, ik vond er niets aan, dat heb ik ook tegen Thea gezegd, "Ik wil er nog niet dood gevonden worden!" De volgende dag was het 's morgens weer regen, het regende zogezegd cats en dogs, zoals ze dat daar zeggen, maar.'s middags zijn we naar een country fair geweest. Dat is een echt country gebeuren, paarden, koeien, schapen, honden, kippen, eenden, allerlei groenten, aardappelen, taarten met appelvulling, met aardbeienvulling, verschillende soorten cake, brood, foto's, tekeningen, gebreide en gehaakte kleertjes en/of kleedjes, alles wordt door een zeer ervaren en deskundige jury beoordeelt en zij wijst een eerste, tweede en derde prijs toe. Ik had het wel eens in films gezien, maar om het in het echt mee te maken, het is net of je 50 jaar terug gaat in de tijd, heel leuk. Er trad ook nog een countrymuziek koppel op. Men vond het echter geweldig, er werd al snel gedanst, dat was leuk om te zien. Die artiesten echter, verschrikkelijk, veel slechter kan bijna niet zei ik tegen Thea. Dat soort dingen moet je niet zeggen, want de voorzienigheid bewijst meteen diezelfde avond nog je ongelijk. Een artiest in een Pub, ik had hem bijna geld willen geven om te stoppen, maar de locals vonden het wel mooi, dus ben ik de Pub maar ontvlucht. We zijn vanmorgen, maandag 25 juli, weer bij Hanneke vertrokken en via mooie wegen naar Donegal gereden, in de cd speler een cd met originele Ierse muziek, je hebt ook mooie Ierse muziek hoor,en nu zijn we in Noord-Ierland aangekomen. Elke dag wat zon en regen, maar Ierland is een sprookjesachtig land. Ze hebben hier kabouters, die zie je ook gewoon, soms met een hengeltje, soms met een kruiwagen, hartstikke leuk, maar als ze een blauwe puntmuts op hebben moet je uitkijken, want die zijn giftig, dus daar rij ik gewoon over heen. Ik ga me nu lekker douchen. Morgen gaan we naar Belfast, daar heb ik zin in.